Gudački instrumenti svojim prelepim zvukom dolaze nam iz dalekog 8.veka iz arapske i indijske kulture. Porodici instrumenata kao što su rubeba kruškastog oblika i pošteta koji je mogao da stane u džep , popularan među putujućim sviračima iz 12. veka, pridružuje se FIDULA početkom 10. veka .
Reč fidula je nastala od latinske reči FIDES što znači žica a na francuskom VIELA. Imala je pljosnatu rezonantu kutiju ili kropus.Iz ovog instrumenta rodila se VIOLA DE GAMBA koja se smatra pretečom današnjeg violončela. Najstariji sačuvani primerci potiču iz 16.veka iz porodice Amati. U početku čelo je isključivo orkestarski instrument koji je svirao harmonski, osnovni ton uz kontrabas. Vek kasnije nastupa solo. U 17. veku su nastale i prve solističke kompozicije za ovaj gudački instrument.
Čelo je po svojoj građi i obliku sličan violini i violi ali je dosta veći žičani instrument koji raspolaže sa četiri žice. Pri sviranju muzičari ga drže među kolenima. Na kraju trupa lma šiljkasti klin ili nogu kojom ga svirač naslanja o pod. Tehnike sviranja su iste kao i kod violine – zvuk se proizvodi prevlačenjem gudala preko žica ili „ trzanjem“ žica prstima.
Najsavršenije gudačke instrumente u 17. veku izrađivali su italijanski majstori Stradivari , Guarneri i Amati.
Prvi solista na violončelu je bio Luidji Bokerini u 18. veku. Njegov koncert se smatra jednim od najalepših ikada odsviranih. Najpoznatije koncerte za violončelo napisali su: Šuman, Hajdn Dvoržak i mnogi drugi.
Povezani tekstovi: 2 CELLOS – virtuozi na violončelu Luka Šulić i Stjepan Hauser
